نظرات ياداشت اين چوپان بود!! ما چگونه ايم؟

+ جواب نويسنده به يك كاربر گرامي

قسمت دوم پاسخ از سوال هدف از افرينش انسان...

هدفدارى آفرينش
براى درك هدفدارى آفرينش و احساس لذت در شناخت تكاليف و انجام وظايف الهى بايد نخست نوع نگرش خود به جهان خلقت را، توحيدى كنيم يكى از ويژگى‏هاى عصر گذشته، بدبينى به زندگى و جهان هستى بود در عصر جديد، بدبينى سر از پوچى و پوچ‏گرايى درآورده است. خودكشى‏ها، به شوخى گرفتن زندگى، در اسارت اين و آن ماندن‏ها، پايمال كردن ارزش‏هاى انسانى، تجاوز و تعدّى از كمالات انسانى و بالاخره غفلت از مسايل معنوى و حالات مذهبى خود و كنار گذاشتن آداب حضور و عبوديت نشانه‏هايى از اين آن است.
امروزه ثابت شده است كه عمومم پوچ‏گراها آشفتگى درون خود را به عنوان دليل براى پوچ بودن عالم هستى مطرح كرده‏اند در حالى كه انسان به طور فطرى نيازمند معنويت و توحيد و عبوديت خداست.
كنار گذاشتن خدا از زندگى، پى‏آمدهاى وخيمى دارد كه برخى از آن عبارتند از:
1. غربت انسان در نظام هستى
2. افتادن در مرداب رذايل و پستى‏ها
3. تنهايى و واماندگى
4. احساس پوچى و بى‏هويتى
5. افسردگى و اضطراب.
مهمترين هدفى كه خداوند براى آدميان قرار داده است معرفت و شناخت خدا و پاى‏بندى به فرهنگ عبوديت و بندگى خداست، بايد دانست معرفت خدا، آشنايى با سيره پيامبر و امامان(ع)، انجام واجبات و ترك محرمات، آنچنان نشاط روحى و اعتدال رفتارى را براى آدمى به ارمغان مى‏آورد كه تمامى نظام هستى را روش‏مند و زيبا مى‏بيند و از هر گونه احساس افسردگى و پوچى و دوگانگى در رفتار به دور مى‏ماند. چنان كه سعدى گفته است:
به جهان خرّم از آنم كه جهان خرّم از اوست عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست و باباطاهر گفته است:
به صحرا بنگرم صحرا ته وينم
به دريا بنگرم دريا ته وينم
به هر جا بنگرم كوه و در و دشت

نشان از قامت رعناى ته وينم