هر چقدر هم خوراک روح فراهم مي کنيم باز مي بينيم که چقدر خالي هستيم.چقدر لاغريم و چه قدر بايد باز روحمان را وسعت ببخشيم.و گاهي نگران مي شويم و ازين نگراني و از عظمت عالم و صاحب آن سرگشته و حيران مي شويم و ازين حال خودمان را به فراموشي مي زنيم.