بله همينطوره.استاد قرآني چند سالي به سرطان مبتلا شده بودند طوري که همه از ايشون قطع اميد کرده بودند و شاگردهاشون گريه مي کردند از ديدن وضع و حال ايشون.تنها کسي که قطع اميد نکرده بود خود ايشون بودند.
بعد کم کم حالشون بهتر شد و رو به بهبود رفتند.روزي به مدرسه آمدند و داستانشونو تعريف کردند.ايشون مي گفتند من حتي اون اواخر که همه مي گفتن ديگه چيزي از عمرم نمونده با دوستام کشتي مي گرفتم و اونها رو زمين مي زدم.هيچوقت هم فکر نکردم که دارم مي ميرم.اين استاد الان خوب و سر حالند و اون شاگردي که گريه مي کرد بر اثر همين سرطان الان چند روزيست که فوت شده!