شبي گر شعرِ زيبايي شوم

از جوهر شاعر به کاغد ، از کاغذش آتش* شوم

تو خواهي ديد روح عريان مرا

دودي زرد

از کاغد جان و تنم بيرون گريزد

مثال بچه معصوم و زنداني به آن بالا…بالاتر گريزد

نگيرش

تو نگاهش هم نکن

بگذار تا بي من گريزد

بي منو بي يادگار غم گريزد

گرم يادم بيايد يا که نه شبيه ?? سال و اندکي کم بيش

کنارم غصه خورده… نه نخورده

شکسته باخته ساخته حالم که سوخت*

چيزي نگو

حتي نگاهش هم نکن

بگذار بگريزد

بگذار تا جايي که از هم بگسسد بالا گريزد

تنها گريزد بي نشان

شايد دگر يادگار درد من بر کس نماند يادگار

شايد دگر غم* هم با من رود

در قعر خيال

……