نيمشب صبح جهانتاب ز ميخانه دميد

روشني بخش حريفان مه و خورشيد نبود

آتشي بود که از باده ي مستانه دميد

چه غم از شمع فرو مرد که از پرتو عشق

نور مهتاب خاکستر پروانه دميد

عقل کوته نظر آهنگ نظر بازي کرد

تا پريزاد من امشب ز پري خانه دميد

جلوه ها کردم و نشناخت مرا اهل دلي

منم آن سوسن وحشي که به ويرانه دميد

آتش انگيز بود باده ي نوشين گويي

نفس گرم رهي از دل پيمانه دميد