باز کن پنجره اي رو به نگاهم اي دوست
ديرگاهي است که من چشم به راهم اي دوست
دور از آيينه چشم تو به هم مي مانند
روزهاي من و شبهاي سياهم اي دوست
صبحگاهان که بر ارم نفس از سوز جگر
مي کشد سر به فلک شعله آهم اي دوست
من که در حاثه چون کوه مقاوم بودم
پيش طوفان غمت چون پر کاهم اي دوست
کسيت غير از تو که از راه وفا دريابد
زير اين بار گران بار گناهم اي دوست
دل سنگين تو با اين همه بي رحمي ها
مي کند عاقبت از غصه تباهم اي دوست
اين منم عاشق بيچاره که در شادي و غم
جز رضاي تو دگر هيچ نخواهم اي دوست
چشم از افتاده ترين عاشق خود باز ميگر
باز کن پنجره اي رو به نگاهم اي دوست