نيت من، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا

هرچه مي‌کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن يک درس بود

سخت، مثل حل صدها مسئله
تلخ، مثل خنده‌اي بي‌حوصله

مثل تکليف رياضي سخت بود
مثل صرف فعل ماضي سخت بود

تا که يک شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد يک سفر

درميان راه، در يک روستا
خانه‌اي ديديم‌، خوب و آشنا

زود پرسيدم: پدر، اينجا کجاست ؟
گفت: اينجا خانه‌ي خوب خداست

گفت: اينجا مي‌شود يک لحظه ماند
گوشه‌اي خلوت، نمازي ساده خواند

با وضويي دست و رويي تازه کرد
با دل خود، گفت و گويي تازه کرد

گفتمش، پس آن خداي خشمگين
خانه‌اش اينجاست؟ اينجا، در زمين؟

گفت: آري، خانه‌ي او بي‌رياست
فرش‌هايش از گليم و بورياست

مهربان و ساده و بي‌کينه است
مثل نوري دردل آيينه است

عادت او نيست خشم و دشمني
نام او نور و نشانش روشني

خشم، نامي از نشاني‌هاي اوست
حالتي از مهرباني‌هاي اوست

قهر او از آشتي، شيرين‌تر است
مثل قهر مهربان مادر است

دوستي را دوست، معني مي‌دهد
قهر هم با دوست، معني مي‌دهد

هيچ کس با دشمن خود، قهر نيست
قهر او هم يک نشان از دوستي است...

تازه فهميدم خدايم، اين خداست
اين خداي مهربان و آشناست

دوستي، ازمن به من نزديک‌تر
از رگ گردن به من نزديک‌تر

آن خداي پيش از اين را باد برد
نام او را هم دلم از ياد برد

آن خدا مثل خيال و خواب بود
چون حبابي، نقش روي آب بود

مي‌توانم بعد از اين‌، با اين خدا
دوست باشم، دوست، پاک و بي‌ريا

مي‌توان با اين خدا پرواز کرد
سفره‌ي دل را برايش باز کرد

مي‌توان درباره‌ي گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت
با دو قطره‌، صد هزاران راز گفت

مي‌توان با او صميمي حرف زد
مثل ياران قديمي حرف زد

مي‌توان تصنيفي از پرواز خواند
با الفباي سکوت آواز خواند

مي‌توان مثل علف‌ها حرف زد
با زباني بي‌الفبا حرف زد

مي‌توان درباره هر چيز گفت
مي‌توان شعري خيال انگيز گفت...