ديشب در عمق تنهاييم، در سکوت پايان نا پذير اتاقم،

دلم براي خودم سوخت و خاکستر شد.

براي دلي که هيچ ظلمي نکرد و هيچ جفايي نکرد و هيچ کس را نيازارد.

اما خود ظلم و جفا ديد و شکست و خرد شد...

براي دلي که مي دانست نبايد دل ببندد اما بست!

مي خواهم قلبم را از سينه ام خارج سازم

قلبي که پر از اندوه و خستگيست

اما چه کنم که اين قلب سرآغاز يک دل دادگيست