پناه مي برم

به اُورادي که دهان مرا لبريز کرده

و امان نمي دهند

تا بر قومي تازه

که نه کتاب دارند

نه عصا

و نه پيراهني براي دريدن

نزول کنم

قومي که درخت هايشان

پر از بخت هاي بسته است

پناه به پيامبران بي پناه

که پيشاني شان پر از اُوراد گم شده است

و تنها معجزه شان

دهاني سوخته و آياتي گم شده است

به مادرم که تازه بود

و در نمازهاي هزار رکعتي اش

پدر را حرام کرد

پناه به پنجره هاي دخيل

که دلشان پر است

و حرم هايي که بغض کرده اند

و مثل من