آدم از دست خودش سير که شد ، مي ميرد

مثل پروانه کمي پير که شد ، مي ميرد

زندگي پنجره اي رو به تماشاست ، ولي

بسته و خسته و دلگير که شد ، مي ميرد

عشق ، رقصيدن ماهي ست ، که اقيانوسي است

به دم و بازدمي دير که شد ، مي ميرد

شعر ، نيلوفر آبي ست ، شناور در عشق

سهم يک برکه ي دلگير که شد ، مي ميرد

گريه گاهي ملکوتي ست ، غزل آلوده

بغض آلود و نفس گير که شد ، مي ميرد

مرد آن است ، پلنگانه بتازد تا عشق

بسته ي کّنده و زنجير که شد ، مي ميرد