ياد اين شعري افتادم كه در كتاب ادبيات فارسي دوره پيش دانشگاهي نوشته شده بود
كه پسر با بي رحمي قلب مادرش را در مي اوره تا به معشوقش هديه بدهد در راه به زمين مي خورد و از قلب ندايي بر ميخيزد
ديد كز ان دل آغشته به خون
آيد اهسته برون اين آهنگ
آه دست پسرم يافت خراش!
واي پاي پسرم خورد به سنگ
نام مادر بهترين نام است براي اين موجود فرشته گون
