سلام عليكم .از اين كه كمي دير به سوال شما جواب دادم معذرت ميخواهم .شما پرسيده ايد كه :چرا بين ايرانيان اين مشهوره كه چراغي كه به خانه حلاله به مسجد حرام در صورتي كه وقتي كتابهاي بزرگان را مي خونم مي بينم اين در زندگي آنها طوري ديگر بيان شده آنها ايثار را ترجيح دادند؟جواب اين است كه اين فقط يك ضرب المثل است ومطابق با عرف عوام. وهيچ پشتوانه علمي وديني ندارد وشايد هم ان را يه عده ادم ثروتند ساخته باشند همانند ضرب المثل: گر خواهي نشوي رسوا همرنگ جماعت باش كه اين هم يك ضرب المثل دو پهلواست كه با اموزهاي ديني سازگاري ندارد ما ايات زيادي از قران داريم كه خداوند انسانها را دستوره به انفاق وايثار مال داده همانند ايه 9 سوره حشر وايه هاي 261 و274 سوره بقره وسورهاي ديگر وداستاني در سوره انسان يا هل اتي بيان شده از انقاق علي عليه السلام كه سه شب غذاي افطار خو را به فقير واسير ومسكين داد وخودش وبچه ها گرسنه خوابيدند والبته اين هم قيد شود كه اعظاي خانوده علي به اختيار خودشانم اين كار را انجام دادن وهمه از اين كار راضي بودند واين ظرب المثل ممكن است اينطور تفسير شود كه پدر خانواده بااين كه اعضاي خانواده او نا راضي هستند ونيازمند او بخواهد غذاي انها را به ديگري بدهد كه اين ظلم ميشود .حال اگر اعضاي خانواده حاضر شدند درد بي غذايي را تحمل كنند وغذاي خود را به ديگران ايثار كنند اين كار بسيار ارزش دارد واصلا ميتواند اين روح ايثار در اعضاي خانواده جريان داشته باشد مثلا پدر از خود گذشتگي كرده و خود را براي خدمت بهتر به فرزندان اماده كند و...خلاصه اين كه من اگر امروز از خود گذشتگي كرده واز حق خود به ديگران دادم در حالي كه خود نياز بيشتر دارم اين كار من ميشود بهترين عمل .ومن تنها اجازه ايثار در حق خودم را دارم وايثار كردن حقوق ديگر اعضاي خانواده بايد همراه با رضايت انها باشد حال اگر انها راضي نباشند ميشود همان ضرب المثل كه چراغي كه خانه روا است به مسجد حرام است .اميدوارم توانسته باشم جواب شما را به طور كامل داده باشم .اگر قانع نشديد باز هم مطرح كنيد تا بيشتر مورد بحث وبرسي قرار بگيرد.