سلام. من دختري 36 ساله ام که تا کنون موقعيت ازدواج برايم مهيا نشده نمي دانم چرا خداوند مرا فراموش کرده و اتفاقي که مردم لحظه به لحظه تجربه مي کنند براي من غيرممکن شده من هم دوست دارم تمام حس هاي خوبي که خداوند در وجودم نهاده از راه درستش تجربه کنم (ازدواج, دوست داشتن و دوست داشته شدن, مادر بودن) . وقتي مرتکب گناهي مي شوم ساعت ها و روزها از کرده خود پشيمان مي شوم و گريه مي کنم و تصميم گرفته ام تا اين غريزه ها را در خودم سرکوب کنم. به راستي داشتن ثروت, زيبايي و موقعيت خانوادگي اينقدر در داشتن سهم خوشبختي دخيل اند. من دختري سالم, تحصيل کرده و کارمند با قيافه اي معمولي از يک خانواده متوسط هستم و امروز اين مهمترين سوال من از زندگي شده واقعاً سهم من از زندگي چيست؟