اساساً خدايي كه با چشم ديده بشه، خدا نيست، چون همچين موجودي محدوده به يك زمان و مكانه و محدوديتش باعث نيازمنديش به زمان و مكانه ، يعني يه جا هست ، جاي ديگه نيست ، در حالي كه خداوند در همه جا و همه چيز حضور داره و هيچ صحنه‏اي از جهان ، خالي از وجود خدا نيست و غني مطلق و بي نياز از زمان و مكان حتي بي نياز از اجزا و جوارح يعني خدا احتياجي به دست و پا نداره و يا نيازي نداره که در چيزي حلول کنه که بشه ديدش . و از طرف ديگه تنها خدا نيست كه قابل رؤيت از طريق چشم نيست ، بلكه اشياي مجرد كه مخلوقنند نيز قابل رؤيت نيستند. فرشته هم قابل رؤيت نيست، چون مجرده ، چيز هاي مثل رنج و خوشحالي هم که كيفيت نفساني دارند قابل رؤيت نيستند. فقط آثار اونا مثل گرفته يا باز بودن چهره قابل رؤيته.اصولا با اين چشم وسايل مادي رو مي‏بينيم ،(1) حتي با چشم شايد بعضي از امور مادي رو هم نبينيم مثل هوا،يا بسياري از گازها و عناصر يا انواع انرژي‏ها، چون ديدن منوط به وجود نور مرئيه و نور مرئي هم محدوديت ها يي داره که ذات باري تعالي منزه از اين نقص هاست . نوع ديگه ديدن با چشم اصليه و اون چشم دله (2)، همون كه شاعرميگه:چشم دل باز كن كه جان بيني آنچه ناديدني است، آن بينياگه چشم دل آدام باز بشه، حقايق عظيمي رو مي‏تونه تو اين عالم ببينه، كه تو رأس اين حقايق ذات اقدس اله.خدا چون از جنس ماده نيست، فقط با چشم دل ديده مي‏شه. اميرالمؤمنين (ع) در پاسخ به اين سؤال كه: آيا خدا رو ديده ‏اي، مي فرمايند "چطور خدايي را كه نمي‏بينم، پرستش كنم؟ چشم‏ها به مشاهده ظاهري او را نمي‏ بينند، ليكن دل‏ها به حقيقت ايمان او را مي‏ بينند، چرا كه اگر مؤمن با چشم ظاهري خدا را ببيند، لازمه‏اش اين است كه خداوند مخلوق باشد و هر مخلوقي، خالق نيازد دارد.در اين صورت خدا را مخلوق دانسته‏ اي اما خداوند واجب الوجودي است كه مخلوق هيچ كس نيست. آيا نشنيده ‏ايد كه خداوند مي‏فرمايد: "چشم‏ها او را در نمي‏يابند و او است كه ديدگان را درمي‏يابد و او لطيف آگاه است...". (3) براي اطلاع بيشتر به كتاب خدا را چگونه بشناسيم از آيت‏الله ناصر مكارم شيرازي مراجعه فرماييد.اما خدا راه و چاه را براي همه نشان داده و راه بر اورده شدن نياز ها را هم معرفي كرده است و براي كسي كه بخواد از راه حلال به خواسته هاش برسه كمك كار هست ...