1 - شهرستاني. كتاب الملل و النحل - مسعودي، علي بن الحسين قبل از هر چيز بايد ياد آور شويم که شيعه و شيعه گري اختراع ايرانيان در زماني بود که اسلام سني
تا ريشه اين ملت را خشکانده و در حال نابودي بوده اند - آنان با درويش گري , صوفي گري و
شيعه گرايي به جنگ اسلام و دشمن نابود کننده کشورشان سني گرايي رفتند -
در ميان آن سه فرقه هر چند صوفي گري مدتي با قدرت و پايداري همراه بود اما شيعه گرايي
به دليل تضاد دو چندانش با اسلامي که ميکشت , ميسوزانيد , و به اسيري ميبرد
در ميان ايرانيان پيش رفتي شگرف داشت تا آنجا که همين شيعه برايشان گودالي ديني
به وجود آورد که دگر از آن رهايي نيافتند . [1]
آنان با تيز هوشي نوشتارهاي بزرگانشان را جهت آنکه از نابودي و سوزاندن در امان بماند
به علي ( امام اول شيعيان ) نسبت ميدادند و پس از چندي آن را به نام شنيدها از علي يا
کتاب نهج البلاغه به نوشتار گذاشتند - [3]
با اين کار علم اجتماعي و فلسفه ايراني و هنر انسانيت ايراني را حفظ کردند و از نابودي
گفتار بزرگانشان در يک دوره حدودان صد ساله جلو گيري نمودند .