داد از اين دل من، که بسوزد چون شمع
گه به ناکامي دوست، گه به حال دشمن
اين دل من چون است؟
گاه چون شمع برافروخته دل
گاه چون لاله دلش سوخته دل
گاه چون ابر گرفتست دلم،
گه چو دين مي رود از دست دلم
گه چو درياست که اندردلِ آن،
سخت طوفان برپاست.
گاه چون کهنه اجاقي دَم سرد،
جاي خاکسترهاست
يا نمود دگري از آمال
گاه آرام چو طفلي در خواب
گه خروشنده چنان جيحون است
گاه همرنگ شفق
آري آري خون است
دلم از دست دلم!