سوال:دوم حركت و انتظار علي (خليفه مسلمين و مظهر تشيع)ايشان از تابعين سرسپردگي ميخواد و ميگه شيعه ما بايد اينجوري باشه. و اين نماد بارز خودمداري و رفتار مستبدانه يك حاكمه..

نتيجه تحقيق نويسنده وبلاك راه فضيلت:

قست اول پاسخ:

اگر شما قران و تفاسير را خوانده بوديد اين حرف را نمي زديد چون محبت و عشق به اهل بيت دستور خداوند است براي مزد رسالت ان هم نه اين كه انها به خاطر علي دست و سر خود را بشكنند اين داستان را كه من نوشتم در مورد اين نبود كه او به خاطر عشق به اهل بيت انگشتش را داد بلكه به خاطر دزدي بود كه طبق ايه قران بايد سارق دستش قطع شود و او دستور خداوند را براي ايجاد امنيت در جامعه اجر نمود نه و اين كه گفته بود اگر قطعه قطعه شود به اين مفهوم بود كه دوستداران ما براي انجام دستورات الهي جان و سر نمي شناسند كه يكي از دستورات الهي مبتت اهل بيت است كه هم در احاديث امده و هم در قران به ان اشاره شده است ..روايات فراواني دربارة دوستي و محبت نسبت به پيامبر و عترت طاهرين(ع) رسيده است كه در اينجا برخي از آنها نقل ميشود:
1 ـ اَنَس ميگويد: مردي باديه نشين از پيامبر گرامي(ص) پرسيد: رستاخيز چه روزي فرا ميرسد؟ همزمان با اين پرسش هنگام نماز شد. حضرت رسول(ص) پس از نماز، آن مرد را به حضور طلبيده و فرمود: براي آن روز چه ذخيرهاي فراهم كردهاي؟ «فما أعددت لها؟». عرض كرد: سوگند به خداوند كه نماز و روزه فراواني براي قيامت ذخيره نكردهام، ولي خدا و پيامبرش را دوست ميدارم. آنگاه پيامبر اكرم(ص) فرمود: انسان با محبوبش محشور ميشود: «المرء مع من أحب». انس ميگويد: مسلمانان را پس از رهايي از جاهليت و نيل به اسلام نديدم به چيزي به اين اندازه خوشحال شده باشند.(بحار 17/13)
2 ـ رسول اكرم(ص) دربارة دوستي با خدا و رسول و عترت او(ع) فرمود: خدا را دوست بداريد؛ زيرا غذاي جسم و جان شما را فراهم ميكند و براي رضاي خداوند به من علاقهمند باشيد ـ زيرا من مجراي فيض او هستم ـ و به خاطر من دوستدار خاندانم باشيد ـ زيرا آنها رابط ميان من و شما هستند ـ:«أحبوا الله لما يغذوكم به من نعمه و أحبوني لله عزّو جلّ و أحبوا قرابتي لي»؛ (بحار 17/14)
3 ـ در حديث ديگري كه به نوبة خود سلسلة الذهب است، اميرالمؤمنين امام علي(ع) ميفرمايد: مردي از انصار به حضور رسول اكرم(ص) شرفياب شد و گفت: من توان تحمل فراق و هجران شما را ندارم؛در منزل يا محل كار هرگاه به ياد شما ميافتم دست از كار ميكشم و به ديدارتان ميشتابم؛ اين از آن روست كه شما را دوست دارم؛ اكنون به اين فكر افتادهام كه روز قيامت كه شما وارد بهشت شده و به اعلي عليين عروج كرديد، من چه كنم؟
در اين هنگام اين آية شريفه نازل شد: «و مَن يُطع الله و الرَسول فأولئك مَع الذين أَنْعَمَ الله عليهم مِن النبيين و الصديقين و الشُهداء و الصالِحينَ و حَسُنَ أولئك رَفيقا» نساء/69؛ پيروان خدا و پيامبر، با انبيا و صديقان و شاهدان و صالحان محشور ميشوند و آنها رفقاي خوبي هستند؛ زيرا خستهدلان قافله را پشت سر نميگذارند، بلكه تا مرز امكان آنها را همراه خود ميبرند. سپس پيامبر گرامي(ص) آن مرد را به حضور طلبيد و اين آيه را بر وي تلاوت كرد و به او بشارت داد. (بحار 8/188)
4 ـ در حديث ديگري پيامبر اكرم(ص) فرمود: ايمان بندهاي كامل نميشود مگر اينكه من پيش او محبوبتر از خود او باشم (علاقهاش به من بيشتر از خودش باشد) و عترت من نزد او محبوبتر از خويشان خودش و اهل بيت من در نظر او محبوبتر از خاندان خودش و ذات من پيش او، محبوبتر از ذات خودش باشد: «لايؤمن عبد حتي أكون أحب إليه من نفسه و يكون عترتي أحب إليه من عترته و يكون أهلي أحب إليه من أهله و يكون ذاتي أحب إليه من ذاته»؛ (بحار 17/13)
نكته شايان ذكر اينكه، زيارت قبور اهل بيت عصمت و طهارت(ع) مظهري از محبت و گوشهاي از وظايف مؤمنان نسبت به اين خاندان است. اگر چه بهرة اين عمل، نصيب خود مؤمنان ميشود: «قل لا أسألكم أجرا إلا المودة في القربي»شوري/23 «ما سألتكم من أجر فهو لكم».سبأ/47

حال چر محبت اهل بيت:دوستي اهل بيت (ع)
مودت و محبت شرط پذيرش بندگي و علامت ايمان است.
در زيارت جامعه است كه: به سبب ولايتشما طاعت واجب پذيرفته مىشود و «مودت واجب»براى شماست. «بموالاتكم تقبل الطاعة المفترضة و لكم المودة الواجبة».
پيامبر خداصلى الله عليه وآله در حديثى مفصل، خطاب به سلمان و ابوذر و مقداد فرموده است: مودت اهل بيت من بر هر مرد و زن با ايمان، واجب است. «ان مودة اهل بيتى مفروضة واجبة على كل مؤمن ومؤمنة...».
بحارالانوار، ج22، ص315.
امام علىعليه السلام فرمود: بر شما باد محبت دودمان پيامبرتان، كه اين حق خدا بر گردن شماست. «عليكم بحب آل نبيكم فانه حق الله عليكم» غرر الحكم، حديث 6169. .

اين محبت يعني چه ايا اين محبت به معناي اين است كه خود كشي كني به خاطر او ؟

محبت حقيقي و حقيقت محبت
در محبت اهل بيتعليهم السلام ، بايد از يكسونگرى،هم پرهيز داشت . آميختن «محبت» به «عمل»، كاراصلى ما است.محبت، در صورتي كه ناب و عميق باشد، دوست و دوستدار را همرنگ وهمراه مىسازد. محبت چه به خدا باشد، يا پيامبر، يا امامان يا هر شخصديگر، اگر واقعى باشد، انسان را از مخالفت و ناراضى ساختن محبوب و كاري كه برخلاف خواسته ، ميل و رضاى او باشد، بازمىدارد. اگر در عين ادعاى عشق ودوستى، كارى كنيم كه دوست را برنجاند، عاشق و دوستدار نيستيم، بلكهيك مدعى هستيم كه دليلى بر اثبات ادعا نداريم.