سوال:تفريح سالم از نظر اسلام چه نوع تفريحي است؟

نتيجه تحقيق نويسنده وبلاك راه فضيلت:
قسمت اول پاسخ:
اميرمؤمنان حضرت على(ع) كه بر او و اولاد گرامى‏اش درودها باد، مى‏فرمايند: مؤمن را سه وقت است: «وقتى كه در آن با پروردگار خود به راز و نياز مى‏پردازد و وقتى كه به حساب نفس خود مى‏رسد و وقتى كه به لذّت‏هاى حلال و خوش مى‏گذراند»(ميزان الحكمه، ج 5، ص 2122).
و نيز حضرت در نامه‏ى خود به مالك اشتر مى‏فرمايد: «اگر در همه‏ى اوقات نيّت، پاك و درست باشد و مردم در امنيت و آسايش باشند، اوقات همه از آنِ خداست»(ميزان الحكمه، ج 5، ص 2125).
امروزه به تجربه علمى نيز ثابت شده، اوقاتى كه انسان به تفريح مى‏پردازد، سبب انبساط خاطر اوست و آمادگى براى ساير فعاليت‏هاى زندگى از طريق همين تفريحات سالم به دست مى‏آيد و اگر زندگى را در نظر بگيريم كه يكسره فعاليت، كار، درس و نظاير اين‏ها باشد طولى نخواهد كشيد كه تعادل روحى و جسمى انسان به هم خواهد خورد و شالوده‏ى وجود به سستى خواهد گرائيد.
در زمان ائمه معصومين(ع) تفريح‏هايى مانند گردش، شنا، سواركارى، كشتى و مواردى از اين دست بوده است. ولى اين را بايد در نظر گرفت كه تفريح‏هاى سالم در هر زمان متناسب با شرايط آن زمان بوده است. حتى مردم هر كشور و هر منطقه‏اى براى خود تفريح خاص دارند كه ممكن است براى ساير مردم در مناطق ديگر عجيب به نظر رسد.
اگر ايران خودمان را بررسى كنيم، در ايران باستان مردم در اوقات فراغت خود جهت تفريح بهره‏ها مى‏بردند، كتاب‏هاى شعر را سينه به سينه انتقال مى‏دادند. با خط خوش، چند بيتى بر تن پوست و بعدها بر كاغذ مى‏نوشتند. به دل كوهسارها پناه مى‏بردند. در منازل و معابر، گرد هم مى‏نشستند و از هر درى سخن مى‏گفتند. در خلوت خود با سنگ و خاك و چوب نقش هنر مى‏زدند.
با ورود اسلام و پذيرش دين از سوى ايرانيان، تحولى در نگرش مردم صورت گرفت. به اين ترتيب كه هر قدر شناخت فرد نسبت به جهان، انسان و زندگى، گسترده‏تر و عميق‏تر شد، او به اهميت وقت و عمر بيشتر پى برد و براى استفاده از آن برنامه‏ريزى‏ها نمود و از آن جايى كه انسان مؤمن، عمر را نعمتى الهى مى‏داند كه فقط يكبار توفيق بهره‏ورى از آن دارد، لذا در همه‏ى لحظات عمر، اعمال و رفتار خود (شامل كار، استراحت، عبادت، تفريح و...) را در مسير قرب الهى قرار مى‏دهد.
قرآن شريف مى‏فرمايد: «قسم به عصر، كه واقعاً انسان در معرض زيان است. مگر آنان كه ايمان آورده‏اند و كارهاى شايسته كرده و به حق و صبر، يكديگر را توصيه كرده‏اند»(سوره عصر).
ايرانيان با تمدنى كهن مسلمان شدند و اسلام ايشان را با امرى بسيار مهمّ آشنا كرد. آن امر مهم اين بود كه براى وقت و زمان ارزش زيادى قايل شوند، در عين حال ميانه‏روى و اعتدال را سرلوحه زندگى خود سازند. و تأييد اين سخن پيامبر به صحابه خود فرمود: «به تفريح و بازى بپردازيد، زيرا من دوست ندارم در دين شما سخت‏گيرى ديده شود»(ميزان الحكمة، ج 4، ص 2804).