ادمه پاسخ از سوال چرا نماز مي خوانيم:
9. آن بزرگوار به قدرى به نماز عشق مى ورزيد كه هر شبانه روز, هزار ركعت
نماز مى خواند. علامه امينى مى نويسد: ((طبق روايات بسيار, حضرت على(ع) در
شبانه روز هزار ركعت نماز مى خواند))(12) آنگاه به شبهه هاى معاندان در
اين راستا پاسخ داده است. بنابراين نماز على(ع) با خشوع و حضور قلب كامل
بود, آن گونه كه در نماز تير را از پايش خارج نمودند, در حال نماز متوجه
نشد و بعد از نماز اطلاع يافت. (13)
10. در روايات مى خوانيم كه دو شتر چابك و ارزشمند را براى پيامبر(ص) به
هديه آوردند, آن حضرت به اصحاب فرمود: ((هر كس كه دو ركعت نماز بخواند و
در اين دو ركعت به هيچ چيز از امور دنيا توجه نكند, اين دو شتر را (به
عنوان جايزه) به او مى بخشم.))
هيچ كس از حاضران پاسخ مثبت نداد, جز على(ع) كه فرمود: ((من چنين نمازى مى
خوانم)). لذا پيامبر(ص) هر دو شتر را به آن حضرت عطا كرد.(14)
11. نماز على(ع) نمازى است كه براى طمع بهشت و يا خوف از آتش دوزخ نبود,
بلكه عرض مى كرد: ((الهى ما عبدتك خوفا من عقابك, و لا طمعا فى ثوابك,
ولكن وجدتك اهلا للعباده فعبدتك; خدايا تو را از خوف عذاب و طمع پاداشت,
عبادت نمى كنم, بلكه تو را شايسته و سزاوار عبادت يافته ام و بر اين اساس
تو را عبادت مى كنم.))(15)
12. مناجات و راز و نيازها و نمازهاى على(ع) در نيمه هاى شب نيز فصل ديگرى
از شدت علاقه آن حضرت را به نماز نشان مى دهد, تا آن جا كه خود فرمود:
((از آن زمانى كه از رسول خدا(ص) شنيدم كه نماز شب نور است, هرگز آن را
ترك نكردم.))
يكى از منافقان به نام ((ابن كوا)) كه در آن جا حاضر بود, پرسيد: حتى در
ليله الهرير؟ (شب سخت زمستانى جنگ صفين كه صدها نفر كشته شده بودند و
هزارها نفر زخمى كه از شدت درد ناله مى كردند و بسيار شب طاقت فرسايى بود)
فرمود: حتى در ليله الهرير.(16)
عجيب اين كه در همين جنگ هنگام شدت درگيرى, على(ع) به نماز جماعت ايستاد,
بعضى اعتراض كردند كه چرا اين وقت؟ فرمود: ((ما براى نماز با دشمن مى
جنگيم. ))(17)
13. حضرت زهرا (س) در محراب عبادتش آنقدر به نماز مى ايستاد كه پاهايش ورم
مى كرد. نور آن حضرت هنگام نماز وعبادت, در ملكوت اعلى براى اهل آسمان مى
درخشيد; چنان كه ستارگان براى اهل زمين مى درخشند.(18)
14. نماز امام حسن(ع) و امام حسين(ع) و علاقه آنها به نماز نيز شبيه
پدرشان حضرت على(ع) بود. علامه امينى(ره) مى نويسد: براساس روايات, حضرت
على(ع)و امام حسن(ع) و امام حسين(ع) و امام سجاد(ع) در شبانه روز هزار
ركعت نماز مى خواندند. (19)
15. امام حسن(ع) هنگام نماز, زيباترين لباس هاى خود را مى پوشيد, شخصى از علت آن پرسيد, در پاسخ فرمود:
خداوند در قرآن مى فرمايد: ((خذوا زينتكم عند كل مسجد; زينت خود را هنگام رفتن به مسجد برگيريد.))(20)
از اين رو دوست دارم تا زيباترين لباسم را بپوشم.(21)
16. آن حضرت هرگاه به سوى مسجد براى نماز حركت مى كرد, وقتى به در مسجد مى
رسيد, سرش را به سوى آسمان بلند مى كرد و با خشوع مخصوص مى گفت: ((الهى
ضيفك ببابك...; خدايا مهمان تو به در خانه ات آمده, اى نيكوبخش, گنهكارى
به محضرت راه يافته, پس به لطف و كرمت از گناهانم بگذر, اى خداى
بزرگوار.))(22)
17. نماز امام حسين(ع) نيز همانند نماز پدر و جدش بود, در زيارت نامه هاى
متعدد آن حضرت كه از امام صادق(ع) و امام كاظم(ع) نقل شده اين جمله آمده:
((إشهد انك قد اقمت الصلاه; گواهى مى دهم كه تو نماز را برپا ساختى.))(23)
آن حضرت در ماجراى كربلا, در همه جا نماز را با جماعت خواند و چهره ملكوتى
نماز و شكوه آن را در همه فراز و نشيب ها به نمايش گذاشت. او در كربلا
نزديك شب عاشورا, حتى به خاطر نماز از دشمن مهلت خواست و به برادرش عباس
(ع) فرمود: ((اگر مى توانى كه امروز اينان را از جنگ منصرف كنى, چنين كن,
شايد امشب را در پيشگاه الهى به نماز بايستم, زيرا خدا مى داند كه من نماز
براى خدا و تلاوت قرآن را دوست دارم.)) شب عاشورا تا صبح با فرزندان و
برادران و يارانش مشغول نماز و مناجات بود: ((و لهم دوى كدوى النحل بين
راكع و ساجد و قائم و قاعد; صداى زمزمه و ناله آنها همانند آواى بال زنبور
عسل شنيده مى شد, بعضى در ركوع, برخى در سجده, جمعى در حال ايستاده و
گروهى نشسته, عبادت مى كردند.)) همين سوز و گداز آنها چنان دشمن را تحت
تإثير قرار داد كه سى و دو نفر از آنها همان شب به لشگر امام حسين(ع)
پيوستند.(24)