وقتي دلت تنگ است و لبانت پر از سکوت ،وقتي هيچ اشتياقي درون حوضچه چشمانت نيست ، وقتي سبوس زندگانيت در باد گم ميشود،وقتي لهجه شيوايي هزاران به گوشت نمي رسد ،وقتي تنت از دست حرفها سرد است ، وقتي هيچ کس تو را "نازنين" خطاب نمي کند ، درهاي آسمان که بسته نيست . دستانت را بسوي رنگين کمان ها بلند کن ،چون هميشه يکي هست که تو را از پس ابرهاي تيره و شايد زلال ، "نازنين" صدا کند