مردى از پدرش نزد پیامبر شکایت کرد. حضرت پدر را خواست و پرسش نمود،پدر پیر گفت:روزى من قوى و پولدار بودم و به فرزندم کمک مى ‏کردم،امّا امروز او پولدار شده و به من کمک نمى‏ کند.رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله گریست و فرمود:هیچ سنگ و شنى نیست که این قصه را بشنود و نگرید!سپس به آن فرزند فرمود:تو و دارایى ات از آنِ پدرت هستی
ایا نسبت به پدر و مادر که تمام زندگی را در طبق اخلاص گذاشته اند ادب را رعایت کرده ایم؟این در حالی است که خداوند فرموده است:
وَ قَضى‏ رَبُّکَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً کَرِیم
پروردگارت مقرّر داشت که جز او را نپرستید و به پدر و مادر نیکى کنید.اگر یکى از آن دو یا هر دو نزد تو به پیرى رسیدند،به آنان«اف»مگو و آنان را از خود مران و با آنان سنجیده و بزرگوارانه سخن بگو....
آدرس:تفسیر نور ج 7 ص 39