روزی یکی از روان شناسان معروف برای جمعی صحبت می کرد و دیگران در مورد برخی از مشکلات روانی از ایشان سوال می کردند و ایشان در جواب می گفت برای درمان هر دردی باید اول عامل به وجود آورنده آن درد را شناخت.من هم با توجه به سخنان ایشان داشتم در مورد عوامل به وجود آورنده نا امیدی تحقق می کردم که به مطالب بسیار زیبایی دست پیدا کردم حیفم آمد که توی وب ننویسم.
عوامل ناامیدی
1:انسان وقتی که گرفتار می شود حالت نا امیدی به او دست می دهد همان گونه که خداوند می فرماید:
بشر پیوسته از خداوند طلب رحمت و دعاى خیر مى‏ کند و از این کار هرگز سیر نمی شود اما اگر پیش آمد بدى کند زود از رحمت خدا مأیوس و ناامید می گردد«1»
منظور از انسان در این جا«انسان تربیت نایافته اى» است که قلبش به نور معرفت الهى و ایمان پروردگار،و احساس مسئولیت در روز جزا روشن نشده،انسان هایى که بر اثر جهان ‏بینی هاى غلط در محدوده عالم ماده گرفتارند،و روح بلندى که ماوراى آن را ببیند،و ارزش هاى والاى انسانى را بنگرد،ندارند.
آرى آن ها به هنگام اقبال دنیا مسرور و مغرورند،و به هنگام ادبار دنیا مغموم و مایوسند،نه پناه گاهى دارند که به آن ها پناه دهد و نه چراغ فروزانى که نور امید بر قلب آن ها بپاشد
2: وقتی که نعمتی از انسان گرفته شود انسان نا امید می شود همان گونه که خداوند می فرماید:
و اگر به انسان از جانب خود نعمتى بچشانیم،سپس آن را از او باز پس ‏گیریم،همانا او نومید و ناسپاس خواهد بود«2»
3-:گناه انسان را نا امید می کند همان گونه که در دعای کمیل می خوانیم:
و بیامرز برایم گناهانی که امید را قطع کند  «3»
ولى مردم با ایمان که روحى بزرگ،و فکرى بلند،و سینه ‏اى گشاده،و ظرفیتى وافر دارند،نه دگرگونی هاى روزگار آن ها را تکان مى‏ دهد،نه سلب نعمت ها آنان را به ناسپاسى و نومیدى مى ‏کشاند،و نه روى آوردن نعمت ها آن ها را در غرور و غفلت فرو مى‏ برد
                                     
منابع:
1:لا یَسْأَمُ الْإِنْسانُ مِنْ دُعاءِ الْخَیْرِ وَ إِنْ مَسَّهُ الشَّرُّ فَیَؤُسٌ قَنُوط«فصلت آیه 49»
2:وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَیَؤُسٌ کَفُور«هود آیه 9»
3:اللَّهُمَ ‏اغْفِرْ لِی الذُّنُوبَ الَّتِی تَقْطَعُ الرَّجَاءَ«مصباح کفعمى، ص555»