محمد ابن مسلم می گوید:به امام صادق علیه السلام عرض کردم بعضی از مردم را مشاهده می کنم که در عبادت تلاش بیشتری دارند و باخشوع بندگی می کنند ولی اقرار به ولایت ائمه ندارند و حق را نمی شناسند،آیا این عبادت و خشوع برای آن ها نفعی دارد؟
امام فرمود:مثل اهل بیت پیغمبر،مثل همان خانواده ای است که در بنی اسرائل بودند هر یک از آن خانواده که چهل شب عبادت و کوشش می کرد پس از آن دعایی که می نمود مستجاب می شد.
یک نفر از همان خانواده،چهل شب را به عبادت گذرانید،بعد از آن دعا کرد ولی مستجاب نشد خدمت حضرت عیسی آمد و از وضع خود شکایت کرد.حضرت عیسی علیه السلام وضو گرفت و نماز خواند و آن گاه از خداوند راحع به آن مرد سوال کرد خطاب رسید:
ای عیسی !این بنده من از راه و دری که نباید وارد شود،وارد شد.او ما را می خواند با این که در قلبش نسبت به نبوت تو شک دارد،اگر آن قدر دعا کند که گردنش قطع شود و انگشتانش از هم بپاشد،دعایش را مستجاب نخواهم کرد
عیسی به آن شخص رو کرد و فرمود:خدا را می خوانی با این که دریاره ی نبوت من شک داری؟آن مرد عرض کرد:آن چه فرمودی واقعیت دارد.از خداوند بخواه این شک را از دل من بردارد؛حضرت عیسی در حق آن شخص دعا کرد و شک آن شخص بر طرف شد و بعد از آن شروع کرد به گریه کردن و دعا کردن و پس از مدتی دعایش مستجاب شد.
آدرس:یکصد موضوع پانصد داستان ج2 ص 183