هيچ يادت هست

روزي را که من

با يک سبد خوبي

و يک عالم هواي تازه ي پاکي

به تو ، با تو

سلام اولين دوستي دادم

و ما آموختيم

آري

تپيدن را شنيدن را

و حس کرديم

با دستان و لبهامان

صفاي سوختن ، افروختن ، ديوانه و ديوانه بودن را

هيچ يادت هست

روزي را که من

با افتخاري ساده و مغرور

به تو گفتم

مضامين کلام ساده ي عشق و محبت را

و دگر روز

در دفترچه ي املاي تو ديدم

غلط بنوشته بودي هر دو را افسوس

محبت را چرا تشديد ننهادي ؟‌

کلام عشق در شين شکسته از چه بنوشتي ؟‌

هيچ يادت هست ...

اما نه

من بيهوده مي گويم

تو يادت نيست

تو يادت نيست ...