اي آشناي زينب ، در خاک و خون چرايي

بگذار بينم ات سير ، هنگامه جدايي

من مي روم شکسته ، با دست و پاي بسته

تو روي ني نشسته ، اي نور کبريايي

شوري فکن بر آرد ، ابري که خون ببارد

اين انجمن ندارد ، بي روي تو صفايي

خون است کام ام از شب ، محض رضاي زينب

زخمي بزن مرتب ، بر تار نينوايي

گرچه سرت بريده ، روي ني آرميده

داود هم نديده ، اين صوت کبريايي

با قامتي چنين خم ، من مانده ام در اين دم

چون از تو دور گردم ، در من نمانده نايي

با من بگو برادر ، اينگونه از چه ديگر

پنهان ز چشم خواهر ، در بين نيزه هايي

من از تو شرمسارم ، چون مرهم ات گزارم

جز اشک خود ندارم ، بر زخم تو دوايي

اي زخم پر ستاره ، با آن گلوي پاره

با من بگو دوباره ، در خاک و خون چرايي