سلام حاج آقا راستش يه سوال دارم و نميدونم که در کدوم قسمت بايد مطرحش کنم

لذا با اجازه اينجا قرارش ميدم

راستش رو بخويد آدم بي‌ ايماني‌ نيستم ، لا عقل خودم چنين فکر ميکنم ، خدا رو باور دارم، به وجود پيامبر و امامان ايمان دارم ، قرآن رو قبول دارم ، نماز مي‌خونم و روزه ميگيرم ، و تا حد توان سعي ميکنم غيبت نکنم ، بد گويي نکنم ، حسادت نکنم و مواردي که الان به خاطر ندارم ، ولي‌ راستش رو بخويد حاج آقا احساس ميکنم اين‌ها باعث ايجاد يه جور غرور در من شده ، نميدونم راستش ، احساس ميکنم وقتي‌ اين صفت رو براي خودم ياد آوري ميکنم احساس شادي و غرور بهم دست ميده، يا ميدونيد مثلا وقتي‌ مادر و خواهرم غيبت ميکن و من نهيشون ميکنم ، خواهرم ميگه ادا در نيار ، احساس ميکنم همه اين کار‌ها از روي تظاهر هستش و باور واقعي خودم نيست و براي اينکه باقي فکر کنن من آدم خوبي‌ هستم دارم اين کار‌ها رو انجام ميدم ،

راستش حاج آقا احساس ميکنم با ياد آوري اين صفت برا خودم شيطون داره تو دلم مي‌خنده و ميگه ادا در نيار. براي خدا نيست براي اينکه خودت رو به باقي نشون بدي

حس خيلي‌ بديه لطفا کمکم کنيد چه طور باهاش کنار بيام